¿Que é o Software libre?
O que fai que un programa de computadora sexa libre é a súa licenza. Todos veñen cun documento que nos indica en qué forma podemos usalo, se podemos copialo ou modificalo.
Os softwares mais coñecidos, coma o Sistema operativo Windows permiten a instalación nunha sola máquina e non ofrecen a posibilidade de modificalos ou de ver como están feitos, nin sequera se poden prestar (a lo menos en teoría).
Pola contra o “Software Libre” habilita o usuario a que vexa como está feito, a que o modifique e despois poida darllo a quen desexe.
Cando os ordenadores persoais comezaron a ser masivos, algunhas empresas consideraron que non era bo que calquera puidese ver como estaba feito o programa, pois investiran moitos cartos no seu desenrolo e calquera empresa podería empregar os seus avances no seu propio beneficio. Entón comezaron a esconder o “código fonte” dos programas (instrucións que os programadores dan a computadora) para que solo puidesen os que traballaban na propia empresa.
Richard Stallman, un investigador do Massachusetts Institute of Tecnology , iniciou en 1984 un movemento para manter o software e o seu código libre das trabas das empresas, pensaba que compartindo coñecementos a sociedade se beneficiaría con mellores programas.
Alpha e Beta
Os programas de software libre poden baixarse da rede ou conseguirse en 3 versións diferentes:
· Alpha: para desenroladores de software
· Beta: para usuarios experimentados que queren probar novas características e arríscanse a que algunhas cousas non funcionen
· Estable; para os usuarios finais.
As versións alpha van introducindo as novas características, a medida que se amañan os problemas vanse incorporando as versións beta e estable.
Con este tipo de desenrolo non se ten a presión da venta, os cambios realízanse con seguranza e cando chegan a versión estable xa teñen poucos ou ningún problema. Este é o camiño que recorreron algúns programas famosos coma o LINUX.
Pola contra o software de propietario ten a obriga de sacar un novo modelo tódolos anos, e a cada un deben engadirlle novas funcións para que o usuario desexe compralo. Un retraso no tempo establecido para saír a venta supón perdas económicas, e os programas saen a venta con problemas que deben ser resoltos a través de parches (patches) que só os poden realizar os propios programadores da empresa xa que o código xenético está oculto para o resto da humanidade.
O que fai que un programa de computadora sexa libre é a súa licenza. Todos veñen cun documento que nos indica en qué forma podemos usalo, se podemos copialo ou modificalo.
Os softwares mais coñecidos, coma o Sistema operativo Windows permiten a instalación nunha sola máquina e non ofrecen a posibilidade de modificalos ou de ver como están feitos, nin sequera se poden prestar (a lo menos en teoría).
Pola contra o “Software Libre” habilita o usuario a que vexa como está feito, a que o modifique e despois poida darllo a quen desexe.
Cando os ordenadores persoais comezaron a ser masivos, algunhas empresas consideraron que non era bo que calquera puidese ver como estaba feito o programa, pois investiran moitos cartos no seu desenrolo e calquera empresa podería empregar os seus avances no seu propio beneficio. Entón comezaron a esconder o “código fonte” dos programas (instrucións que os programadores dan a computadora) para que solo puidesen os que traballaban na propia empresa.
Richard Stallman, un investigador do Massachusetts Institute of Tecnology , iniciou en 1984 un movemento para manter o software e o seu código libre das trabas das empresas, pensaba que compartindo coñecementos a sociedade se beneficiaría con mellores programas.
Alpha e Beta
Os programas de software libre poden baixarse da rede ou conseguirse en 3 versións diferentes:
· Alpha: para desenroladores de software
· Beta: para usuarios experimentados que queren probar novas características e arríscanse a que algunhas cousas non funcionen
· Estable; para os usuarios finais.
As versións alpha van introducindo as novas características, a medida que se amañan os problemas vanse incorporando as versións beta e estable.
Con este tipo de desenrolo non se ten a presión da venta, os cambios realízanse con seguranza e cando chegan a versión estable xa teñen poucos ou ningún problema. Este é o camiño que recorreron algúns programas famosos coma o LINUX.
Pola contra o software de propietario ten a obriga de sacar un novo modelo tódolos anos, e a cada un deben engadirlle novas funcións para que o usuario desexe compralo. Un retraso no tempo establecido para saír a venta supón perdas económicas, e os programas saen a venta con problemas que deben ser resoltos a través de parches (patches) que só os poden realizar os propios programadores da empresa xa que o código xenético está oculto para o resto da humanidade.
¿Por qué gastar cartos nun software que pode ser sustituido hoxe en día por outro gratuito e libre da misma calidade?
¿No nos damos conta que cada día que pasa o concepto "programa informático" está desaparecendo? ¿que poucas cosas nos poden facer falla mais aló do que un navegador Web nos proporciona?
No hay comentarios:
Publicar un comentario